A máquina rexistradora

Tan fundamental como a liberdade de expresión, se non mais, é o dereito a recever uma información veraz, obxectiva e contextualizada.

Os profesionais da información padecen inumeráveis travas no exercício do seu trabalho e a ninguma persoa se lhe vai esixir uma conducta heroica. No entanto, existen determinadas actitudes entre moitos membros de colectivos socialmente moi pechados, como xornalistas, médicos e políticos, que manifestan uma falta de rigor e un fondo desprezo autosuficiente cara o resto da povoación.

As principais coaccións para os xornalistas poderian vir das contas de resultados e o conselho de administración. As cotas de programación, o volume de vendas e a defensa duma linha concreta de intereses poden ser mais prexudiciais para o informador que uma censura aberta e directa; entre outras cousas, porque o periodista cede perante o espelhismo das cifras e as presións editoriais como se foran o destino ineludível: a férrea ditadura do “éche o que hai”. En comparación con esta censura intanxível —e a meirande parte das veces autoimposta—, nen a premura do tempo nen as propostas dos xefes son significativas.

Xa que logo, plantexarse todo isto só teria certo sentido nun mundo no que os profesionais da comunicación se preocuparan do alcance social do seu trabalho; se o cinismo e a síndrome do queime non imperaran maioritariamente entre o grémio.

A vontade crítica axuda a distinguir o xornalista do mero escrevente e opinador a soldo.