Baraka

No mes de abril, Mory Kanté falou no auditório da Fundación Barrié sobre a música e a literatura oral dos griots. En sintonia co seu “manager” estadounidense, que estaba sentado entre o público, Kanté debulhaba pensamentos e histórias destinados a engaiolar uma audiéncia abraiada por un xustificado complexo de culpabilidade, diante da crúa realidade africana. Entre anécdotas persoais relacionadas coa súa condición de griot, fixo uma análise demagóxica e clasista —non exenta de ideas interesantes— da situación económica e política xeral de África.
Na rolda de intervencións dos asistentes, respostou a un músico senegalés afincado n’A Corunha, utilizando o concepto pre-coránico da baraka (de onde procede a palabra “baralha”), forza psíquica vencelhada a persoas e lugares transmisores de enerxia benefactora, tanto no eido espiritual como no material. Na nosa cultura, temos manifestacións semelhantes no mausoleo de Santiago Zebedeo, en Compostela; no santuário de San Bieito, en Ancéis (concelho de Cambre); no Festival do Mundo Celta de Ortigueira; na romaria interparroquial do Monte Faro; nas cualidades espirituosas do Plano Galiza ou no magnetismo persoal de Pepe Blanco.