segunda-feira, julho 18

Baraka

No mes de abril, Mory Kanté falou no auditório da Fundación Barrié sobre a música e a literatura oral dos griots. En sintonia co seu “manager” estadounidense, que estaba sentado entre o público, Kanté debulhaba pensamentos e histórias destinados a engaiolar uma audiéncia abraiada por un xustificado complexo de culpabilidade, diante da crúa realidade africana. Entre anécdotas persoais relacionadas coa súa condición de griot, fixo uma análise demagóxica e clasista —non exenta de ideas interesantes— da situación económica e política xeral de África.
Na rolda de intervencións dos asistentes, respostou a un músico senegalés afincado n’A Corunha, utilizando o concepto pre-coránico da baraka (de onde procede a palabra “baralha”), forza psíquica vencelhada a persoas e lugares transmisores de enerxia benefactora, tanto no eido espiritual como no material. Na nosa cultura, temos manifestacións semelhantes no mausoleo de Santiago Zebedeo, en Compostela; no santuário de San Bieito, en Ancéis (concelho de Cambre); no Festival do Mundo Celta de Ortigueira; na romaria interparroquial do Monte Faro; nas cualidades espirituosas do Plano Galiza ou no magnetismo persoal de Pepe Blanco.

2 Comments:

At ter. jul. 19, 12:33:00 PM, Anonymous Anônimo said...

...E todo iso sen esquecer que un dos máis significados e ignominiosos persoaxes tocados pola "baraka" fora F. Franco.

 
At ter. jul. 19, 02:14:00 PM, Blogger galeidoscopio said...

Ese era, máis ben, dos que se adicou a tocarlhes as barakas á Galiza e parte do estranxeiro.
Dicia onte Haro Tecglen na Opinión que Fraga era Franco e que derrotar a Franco numas eleccións, aínda que só fora dun xeito simbólico, xa era algo.
Mais da barakrácia de Blanco e Tourinho, líbrenos Pondal.

 

Postar um comentário

<< Home