Os incendiários

Ideoloxia reaccionária, dolo manifesto e ignoráncia temerária conxúganse no emprego da língua galega con intención ridiculizadora desde un médio de comunicación, amosando clara vontade de desprezo discriminatório cara a maioria das persoas da Galiza.

Estas práticas constitúen un atentado continuado contra os dereitos lingüísticos, o património cultural e a lexislación vixente.

A barbárie ten mais delicto cando os autores materiais son xornalistas ou filólogos.

Burkas e outras máscaras

(Da entrevista realizada por Paulo C. López ao poeta e tradutor iraquiano Abdul Hadid Sadun na Voz):

-Vostede traduciu Rosalía de Castro ao árabe. ¿Por que a literatura galega e por que Rosalía?

-En primeiro lugar, escollín a literatura galega porque sempre tiven atracción por aquelas linguas que, por diversas circunstancias, son linguas minorizadas. O feito de escoller a Rosalía de Castro é por ser unha das voces máis importantes da literatura ibérica. Traducín a Rosalía ao árabe pola súa poesía pioneira no seu tempo, ademais de polo feito, importante, de ser muller, algo moi novidoso na época. Tamén me interesan outros escritores galegos, en especial Álvaro Cunqueiro. De feito, xa traballei con varios relatos del.

· Imaxe: Logotipo do Grupo Teatral Universitario La Barraca.

Infabulación

Mais de 6 millóns de persoas orixinárias do Líbano estabelecéronse no Brasil desde 1880.

A comunidade árabe-brasileira abrangue tamén povoación de procedéncia síria, palestina, exípcia, marroquina, xordana ou iraquiana, acadando uns 8 millóns.

· Imaxe: Selo conmemorativo dos 125 anos de imigración libanesa para o Brasil.

De par en par (2)

· Saiu a lume O suxeito posmoderno. Entre a estética e o consumo, de Rebeca Baceiredo, Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2005:

"... o fluxo informativo desordenado esgota as rexións corticais do cerebro e impón unha percepción e un pensamento non asociativos. Por exemplo, os denominados espazos informativos, tras presentar fragmentos de realidade brutais e inconexos, rematan cun happy end, que permite proseguir co cotián sen escrúpulos morais. Se o que se ve é, e non o que se sabe (ou non se sabe), córrese o risco de crer nun mundo tan incoherente como nolo mostran. A experiência vicária substitúe á real e tómase como verdadeira, orixinaria, co conseguinte risco óntico e, polo tanto, fáctico. É dicir, se a realidade é allea e é ilóxica, a impotencia fronte a ela é o resultado e o espectador adoita desistir da súa responsabilidade como cidadán."

· E tamén está xa à venda o ensaio Os dominios de Caín, de Xosé Carlos Caneiro.

Entrevista a Sérgio Luís de Carvalho en La Voz de Galicia

(Adaptado do orixinal na norma RAG, por J. Gómez, publicado na páxina 13 do suplemento Culturas do sábado, 5 de Agosto)

—Ultimamente tivo moitos contactos con galegos, no encontro Correntes d’Escritas, no Clube Biblos ou na Fundación Wenceslao Fernández Flórez. ¿Que conclúe desa relación?

—Os meus contactos galegos são mesmo muito antigos. Minha mãe é do Minho e, pelo lado da minha avó materna, tenho alguns antepassados galegos. Desde miúdo fui a Santiago de Compostela, a Tui, a Pontevedra, a Ourense. A Galiza faz parte da minha memória de infância. Por isso teve prazer de voltar à Galiza, agora como convidado. Foi muito agradável a recepção. Não vejo muitas diferenças entre Portugal e a Espanha. O problema é que há várias Espanhas.

—¿E entre portugueses e galegos?

—Aí não vejo diferenças, mesmo até na língua. Minha mulher, que é filóloga, afirma que partilhamos a mesma língua, com sotaques diferentes, e alguns arcaísmos vivos na parte galega que no português se perderam. Podemos dizer que há diferentes Hispanias e Portugal é uma parte delas. Acontece que, no lugar de dois países, Portugal e Espanha, há cinco países, porque estão Catalunha, o País Basco e, é claro, a Galiza.