Alfalfa e omega

Coa excepción de Nietzsche, os lingüistas e os psicólogos non fixeron moito por exploraren o xénero ubícuo e ensarilhado da mentira. Apenas contamos cuns cantos estudos léxicos da impostura numas poucas línguas e culturas. Lóxica e ineludivelmente coartada pola reprovación moral e o desacougo psicolóxico, esta caste de investigación segue a ser infrecuente. Comprenderemos as cousas con maior claridade só cando deixemos de ver a antiverdade como uma categoria negativa, cando cheguemos a admitir que o pulo irresistível de dizer “o que non é” atópase no cerne mesmo da linguaxe e do pensamento.

George Steiner, Despois de Babel. Aspectos da linguaxe e da tradución (tirado da versión ao espanhol de Adolfo Castañón e Aurelio Major, editada por Fondo de Cultura Económica).

· Imaxe: Pantocrátor da ábsida de Sant Climent de Taüll/Tahull

Círculo bipolar

Se, na meirande parte dos casos, as repercusións das enfermidades afectan ao contorno persoal do doente, esta obviedade resulta ainda mais sangrante con respeito aos transtornos psiquiátricos, cargados dun forte estigma social de incomprensión, ocultamento e tabú.

Con independéncia da violéncia de raíz machista, tampouco ven desvirtuar a realidade reconhecermos que existen homes vítimas de maltrato psicolóxico e até físico. Nestas situacións, o siléncio é case obrigado e a indefensión social e xurídica manifesta.

· O Bosco, Extración da Pedra da Loucura (1475-80)

A todo risco

Don Vicente disertando sobre o sexo e as teorias freudianas:

Sinxelamente: o fomento centífico do vicio, a base de bioloxía e de psiquiatría freudiana e de endocrinismo e demáis chafalladas. Que non é outra cousa máis que vicio, iso do amor libre, ao que tenden estas propagandas, máis ou menos direitamente. Non hai, non pode haber amor libre; o que chaman amor libre non é máis que vicio libre. O amor, por natureza, é servidume; onde hai libertade non hai amor. O amor non se pode reducir a un asunto de sexos. A virxinidade, o casamento, a fidelidade, os fillos, son cousas que requiren alma, que requiren sentimento, que requiren virtude, que custan esforzo e sacrifizo. Istes probes de esprito, istes cobardes, istes egoístas que compoñen o mundo moderno, non teñen folgos nen arnaces para ningún esforzo, para ningún sacrifizo. Pésalles a moral porque non teñen coraxe para ela, porque son menos homes que os de enantes; o que queren é aforrar traballos e darlle gusto ao corpiño. E non faltan doutores sen vergonza nen literatos cínicos para xustificaren a sua larchaneiría. Veleiquí o segredo do problema sexual.

Texto de Vicente Risco publicado na revista Nós, número 119, páx. 238; citado na biografía escrita por Carlos Casares sobre o intelectual ourensán, editada por Galaxia.

O perfil

Certos ofícios requiren uma maior cualificación profesional que outros.

Calquera trileiro ou prestidixitador de médio pelo que non posúa uma notável destreza manual e mais un certo don de língua estará condenado a exercer de simples figurante ou camelista no espectáculo.

Para desempenhar moitas actividades agropecuárias e industriais, as maos operárias deverian gozar da mesma cobertura asistencial que o seguro dun concertista galego de piano ou duma guitarrista flamenca sherezana.

· Hyeronimus Bosch, O carro de feno

Por non falar doutras dotacións anatómicas que tanto interesan ao respeitável, a bota (esquerda ou dereita) do Fran ou do Bebeto —e descúlpense as mencións endogámicas alla Turca do deporte-rei, con licença pola redundáncia— tiveron mais ampla acolhida social que o sapato kruscheviao (dereito?) do Beiras, nos tempos en que Raxoi ainda non exercia de arcebispo alférez; Tourinho, de eterno aspirante a un límpido sotaque hispano-andalusí e o companheiro Quin, de reconhecido anovador da canción galego-portuguesa do verao.

Mas desde Hamurabi ou Mosheh/Moses [Moisés, en versión un-tanto-cateta-segundo-M. Barcia], pouca dúvida cabe que a ben denominada clase política representa a culminación da escala evolutiva mediática.

José Luis Rodríguez Zapatero, ZP para os inimigos, ven de dar un triple salto mortal adiante seguindo as linhas desenhadas hai uns meses polos seus sócios e leais competidores do Partido Popular.

Este hominho, que antes de ser investido presidente do governo promovia o exercício da crítica e da responsabilidade do poder coa cidadania e a aldeania (algo asi como uma Flor de Montouto exogámica: “se non te divirtes, demándasmo”) rematou caindo na mais grave das enfermidades profisionais.

Todo trileiro sabe que, cando remata a faena ou se achega a madeira, recolhe nun volado o bochinche e segue a ser o Roldán, o Eduardo ou a Luzia de sempre. O cantante cascado limítase a baixar o ton ou simular que canta, cando non lhe chega a voz. No entanto, Zapatero rematou por crerse o seu próprio personaxe, con risco patente de que a doenza sexa irreversível.

Os incendiários

Ideoloxia reaccionária, dolo manifesto e ignoráncia temerária conxúganse no emprego da língua galega con intención ridiculizadora desde un médio de comunicación, amosando clara vontade de desprezo discriminatório cara a maioria das persoas da Galiza.

Estas práticas constitúen un atentado continuado contra os dereitos lingüísticos, o património cultural e a lexislación vixente.

A barbárie ten mais delicto cando os autores materiais son xornalistas ou filólogos.

Burkas e outras máscaras

(Da entrevista realizada por Paulo C. López ao poeta e tradutor iraquiano Abdul Hadid Sadun na Voz):

-Vostede traduciu Rosalía de Castro ao árabe. ¿Por que a literatura galega e por que Rosalía?

-En primeiro lugar, escollín a literatura galega porque sempre tiven atracción por aquelas linguas que, por diversas circunstancias, son linguas minorizadas. O feito de escoller a Rosalía de Castro é por ser unha das voces máis importantes da literatura ibérica. Traducín a Rosalía ao árabe pola súa poesía pioneira no seu tempo, ademais de polo feito, importante, de ser muller, algo moi novidoso na época. Tamén me interesan outros escritores galegos, en especial Álvaro Cunqueiro. De feito, xa traballei con varios relatos del.

· Imaxe: Logotipo do Grupo Teatral Universitario La Barraca.

Infabulación

Mais de 6 millóns de persoas orixinárias do Líbano estabelecéronse no Brasil desde 1880.

A comunidade árabe-brasileira abrangue tamén povoación de procedéncia síria, palestina, exípcia, marroquina, xordana ou iraquiana, acadando uns 8 millóns.

· Imaxe: Selo conmemorativo dos 125 anos de imigración libanesa para o Brasil.

De par en par (2)

· Saiu a lume O suxeito posmoderno. Entre a estética e o consumo, de Rebeca Baceiredo, Premio Ramón Piñeiro de Ensaio 2005:

"... o fluxo informativo desordenado esgota as rexións corticais do cerebro e impón unha percepción e un pensamento non asociativos. Por exemplo, os denominados espazos informativos, tras presentar fragmentos de realidade brutais e inconexos, rematan cun happy end, que permite proseguir co cotián sen escrúpulos morais. Se o que se ve é, e non o que se sabe (ou non se sabe), córrese o risco de crer nun mundo tan incoherente como nolo mostran. A experiência vicária substitúe á real e tómase como verdadeira, orixinaria, co conseguinte risco óntico e, polo tanto, fáctico. É dicir, se a realidade é allea e é ilóxica, a impotencia fronte a ela é o resultado e o espectador adoita desistir da súa responsabilidade como cidadán."

· E tamén está xa à venda o ensaio Os dominios de Caín, de Xosé Carlos Caneiro.

Entrevista a Sérgio Luís de Carvalho en La Voz de Galicia

(Adaptado do orixinal na norma RAG, por J. Gómez, publicado na páxina 13 do suplemento Culturas do sábado, 5 de Agosto)

—Ultimamente tivo moitos contactos con galegos, no encontro Correntes d’Escritas, no Clube Biblos ou na Fundación Wenceslao Fernández Flórez. ¿Que conclúe desa relación?

—Os meus contactos galegos são mesmo muito antigos. Minha mãe é do Minho e, pelo lado da minha avó materna, tenho alguns antepassados galegos. Desde miúdo fui a Santiago de Compostela, a Tui, a Pontevedra, a Ourense. A Galiza faz parte da minha memória de infância. Por isso teve prazer de voltar à Galiza, agora como convidado. Foi muito agradável a recepção. Não vejo muitas diferenças entre Portugal e a Espanha. O problema é que há várias Espanhas.

—¿E entre portugueses e galegos?

—Aí não vejo diferenças, mesmo até na língua. Minha mulher, que é filóloga, afirma que partilhamos a mesma língua, com sotaques diferentes, e alguns arcaísmos vivos na parte galega que no português se perderam. Podemos dizer que há diferentes Hispanias e Portugal é uma parte delas. Acontece que, no lugar de dois países, Portugal e Espanha, há cinco países, porque estão Catalunha, o País Basco e, é claro, a Galiza.

Dereitos Lingüísticos (1)

Declaración Universal dos Dereitos Lingüísticos

Artigo 38
Tódalas linguas e as culturas das comunidades lingüísticas deben recibir un trato equitativo e non discriminatorio nos contidos dos medios de comunicación de todo o mundo.

Todo pola pátria

Umas 50 persoas, entre elas dous policias municipais, precisaron atención sanitária e, cando menos, 2 persoas foron detidas despois dos enfrontamentos que grupos ilhados de nacionalistas mantiveron coas forzas da orde en Madrid, despois do partido Espanha-Franza, disputado o pasado 27 de Xunho.


Milheiros de radicais reuníranse arredor da Praza de Colón baixo as consignas de “a por eles, oé” e “Espanha, Espanha”, provistos de cócteles con sustáncias etílicas diversas. O lanzamento de obxectos à via pública e a destrucción de mobiliário urbano provocaron a intervención das forzas de seguridade e os altercados cos manifestantes.

O tráfico estivo cortado entre o Paseo de la Castellana, Colón, Goya e Serrano, mentres as brigadas de limpeza recolhian as toneladas de lixo deitadas polos espanhois, que reivindicavan un novo estatuto futbolístico para a sua Nación.

· Foto: Operários de limpeza na Praza de Colón, Madrid.
· Imaxe: O “ñ”, símbolo do Instituto Cervantes.
· Fotogaleria de El País: Desilusión no Mundial.

Simetria vertical

A repulsa do nazismo e do fascismo era, de seu, un ponto de coincidência e unidade entre as persoas e as forzas políticas demócratas.

· Foto de Jerry Lampen [como poderá comprovar quen siga lendo, non pretendo, en absoluto, relacionar esta imaxe co fascismo]: Un home tenta atravesar un control de seguridade británico para reunirse coa sua família na sitiada cidade de Basra (ou Basora), Iraq, 30 de Marzo de 2003.

Desde as correntes mais conservadoras dos Estados Unidos ou da Gran Bretanha, pasando polas chamadas sociedades civís da Franza ou dos países nórdicos até, sobre todo, da Alemanha e da Itália, os reximes totalitários pasados ou contemporáneos e os movementos neofascistas orixinavan uma condena categórica, sen demasiado esforzo e hipocrisias aparte.

En tres lugares públicos do Concelho de Oleiros (Parque José Martí de Santa Cristina, Parque Luís Seoane de Santa Cruz e Paseo Marítimo de Mera) desenvolvéronse as exposicións fotográficas correspondentes à segunda edición de Reve!a, Foro Internacional de Fotorreportaxe e Sociedade (en caso de non prorrogarse, hoxe seria o derradeiro dia).

No Parque de Santa Cristina, uma foto que non conseguin atopar na Rede, realizada por Jerry Lampen para a axéncia Reuters, fíxome reparar na andrómena esta do fascismo.

Entre várias dezenas de fotografias tiradas en lugares onde acontecen graves conflitos bélicos e humanitários, a imaxe —tomada por Lampen o 22 de Marzo de 2003— non seria, con certeza, nen a mais crua nen das mais atraíntes desde uma posível consideración estética: no centro do encadre, un iraquiano sae a pé da cidade de Basra cun colchón apoiado na cabeza e pasa —en apariência, indiferente— xunto a un blindado británico.

Na banda esquerda da imaxe, a silueta do tanque, pertencente à 7ª Brigada Courazada Británica, vese algo desenfocada, embora pódese ler a alcunha de guerra pintada no flanco dereito da máquina polos própios militares ao seu cargo: Pink Panzer, un xogo de palavras entre a Pantera Rosa dos debuxos animados infantís e os blindados do exército nazi, cos que tantas vitórias acadaran os alemáns sobre os británicos na Segunda Guerra Mundial.

Komunikando

“Cando cheguei à Irlanda en 1986, comprovei que a meirande parte dos grupos de rock daquel tempo seguian as tendências da música americana e da británica, como se a cerna da que están feitos os músicos irlandeses non fora boa abondo. Esta autonegación producírase tamén no rock escocés dos 70 e dos 80; coido que alimentada polo xornalismo musical británico (...).

Pola contra, mentres trabalhavamos no Fisherman’s Blues, en Galway, decateime da forza que se pode transmitir erguéndose desde a própia tradición" (...)

(Do texto escrito por Mike Scott para a nova edición, en dous CDs, de Fisherman’s Blues dos Waterboys, co álbum orixinal remasterizado e un CD con gravacións inéditas).

· Arriba, cartaz d’A Per Loca (CD de música feita na Galiza, salvo excepcións, e programación de concertos para este verao). Mais información en Komunikando.




· Na foto: Xosé Ferreirós, gaiteiro e multinstrumentista de Faíscas do Xiabre e de Milladoiro.

Células faciais e Hipótese Gaia

Alguns estudos estabelecen uma relación entre a rexión cerebral do córtex inferotemporal dos primates, clasificados ou non como humanos, e o reconhecemento de rostos alheos.

Un artigo publicado na revista Nature, recolhido por El País (06/07/06), defende a existência dumas chamadas “células faciais”, nas que residiria a capacidade de armazenamento duma série de rostos tipo, a partir dos cales cada indivíduo identificaria outros conxéneres.

Deste xeito, esta área cerebral entraria en funcionamento no proceso da formación de vínculos sociais, segundo o director do estudo, David A. Leopold, membro da Unidade de Neurofisioloxia Cognitiva do Instituto de Saúde Mental de Bethesda (Maryland). Tamén poderia contribuir à interpretación dos acenos de ledícia ou enfado.

A identificación levaríase a cabo por meio da determinación de elementos distintivos, como os olhos ou a configuración respeito do eixo de simetria vertical.

O mesmo dia en que El País publicava esta nova, o Jornal de Notícias informava sobre a discrepância manifestada por seis xornais de Vila Nova de Gaia verbo dos critérios de contratación da publicidade institucional por parte do governo municipal.

Os protocolos fixados polo Concelho estabelecian que os periódicos que asinaran os contratos cobririan “adequadamente” os actos públicos e actividades do governo e das empresas municipais.

No entanto, os xornais afectados fixeron público un comunicado no que manifestavan que nunca sentiran “qualquer tipo de pressão no caso de, por questões de agenda, não estarmos presentes nestes eventos”, mas entendian “que as coberturas das actividades da Câmara se reportam a todos os partidos que legitimamente o povo elegeu”.

Os asinantes reclaman que os protocolos funcionen como “regras” para fazer frente à “discriminação existente” nos últimos catro anos, na distribución da publicidade institucional entre os periódicos locais.

O semanário O Comércio de Gaia non participou neste comunicado conxunto alegando doenza da sua directora, que representou ao periódico na entrega por parte do alcaide da Medalha de Mérito Cultural e Científico – Grau Ouro, no Dia do Município, o pasado 28 de Xunho.

«Procuramos que estas homenagens sejam justas e sensatas, mas sem correr o risco da banalização», referiu Luís Filipe Menezes [presidente da Câmara Municipal de Gaia], evidenciando o exemplo de «comportamento cívico» das personalidades distinguidas [declaración extraída d'O Comércio de Gaia].

· Na foto, o presidente da Câmara Municipal de Gaia, Luís Filipe Menezes, entrega a Medalha de Mérito Cultural e Científico – Grau Ouro à directora d'O Comércio de Gaia, Maria Leonor Silva.

Pavilhão-ponte

Será uma sobredose hormonal derivada da nutrición animal.

Pode deverse ao feito de termos atravesado xa hai tempo a idílica paraxe onde a primavera perde o seu casto nome. Con certeza, trátase tamén dun cadro sináptico preocupante para calquera persoa iniciada nos arcanos da fisio-alquímia neurolóxica.

Se a prisión preventiva é uma aberración, tanto humanitária como xurídica, a interrupción voluntária da actividade laboral privilexiada virá sendo a euxenia prática do agravo comparativo social.

· Imaxe: Recriación virtual do Pavilhão-Ponte proxectado pola arquitecta Zaha Hadid e ARUP para a Expo 2008 de Zaragoza.

De par en par (1)

Despois de ler algumas animaladas, con perdón das bestas, contra Teresa Moure e Diego Ameixeiras no foro da Arroutada, pódese chegar a pensar que algúns políticos mesmo rezarian para que o accidente do metro de València fora un atentado.

· (Foto: César Quián/La Voz)

O rabo

"A Consellaría de Sanidade recrimina a unha empresa por utilizar o galego na súa etiquetaxe" [web da CIG]

O Departamento de Normalización Lingüística da Confederación Intersindical Galega (CIG) acaba de ser coñecedor [27/06/06] do contido dun escrito do Servizo de Protección da Saúde da Delegación Provincial de A Coruña da Consellaría de Sanidade no que se recrimina á empresa Eurofruit Santiago SL pola utilización da lingua propia de Galiza.

Con base nun Real Decreto do ano 1999, que privilexia o uso do castelán fronte aos outros idiomas oficiais do Estado (feito dubidosamente democrático), o devandito Servizo de Protección da Saúde da Xunta de Galiza ameaza á empresa Eurofruit con “tomar as medidas oportunas” no caso de que non empregue o español na etiquetaxe dos seus produtos alimentarios, produtos que teñen como destinatarios os cidadáns galegos.

· Foto: Campo de Triscórnia, na Baía da Habana, onde eran retidos os emigrantes galegos antes de seren reclamados para trabalharen.

Os cornos

Coincidindo coa estadia do presidente da Xunta en Portugal, iniciouse hoxe a actividade do Mercado Ibérico de Electricidade (MIBEL), coa posta en marcha do Operador do Mercado Ibérico de Energia Português (OMIP), que estará integrado, en princípio, por sete empresas portuguesas e espanholas.

A altura de miras da imprensa galega e da axenda do devandito líder europeu impídelhes detérense nestas minúcias, mais próprias do nanofundismo informativo e político.

· Foto: Fervenza da desembocadura do Rio Xalhas no Ézaro, Concelho de Dumbria; web da Deputación da Corunha.

Na páxina do Operador português estabelécense os obxectivos fundacionais deste Mercado Ibérico:

O Mercado Ibérico de Electricidade (MIBEL), constitui uma iniciativa conjunta dos Governos de Portugal e Espanha, sendo um passo importante na construção do mercado interno de electricidade.

Com a concretização do MIBEL, passa a ser possível, a qualquer consumidor no espaço ibérico, adquirir energia eléctrica, num regime de livre concorrência, a qualquer produtor ou comercializador que actue em Portugal ou Espanha.

O MIBEL tem como principais metas:

· Beneficiar os consumidores de electricidade dos dois países, através do processo de integração dos respectivos sistemas eléctricos.
· Estruturar o funcionamento do mercado com base nos princípios da transparência, livre concorrência, objectividade, liquidez, auto-financiamento e auto-organização.
· Favorecer o desenvolvimento do mercado de electricidade de ambos países, com a existência de um preço de referência único para toda a península ibérica.
· Permitir a todos os participantes o livre acesso ao mercado, em condições de igualdade de direitos e obrigações, transparência e objectividade.
· Favorecer a eficiência económica das empresas do sector eléctrico, promovendo a livre concorrência entre as mesmas.

Rotativa

"Paulo Neves inaugurou obra no Palácio Real"
(Jornal de Notícias, 30 de Xunho de 2006)

Acaba de ser inaugurada em Espanha, na Corunha, a escultura "Roda", em mármore de Estremoz da autoria do escultor português Paulo Neves.

A peça, encomendada pelo Município da Corunha, está desde há dias exposta nos jardins do Palácio "Paços Mariña", local onde os reis de Espanha tradicionalmente passam as suas férias de Verão.

Com um metro e oitenta e cinco de diâmetro a escultura de Paulo Neves representa, segundo o próprio disse ao JN, "o movimento da vida, no fundo, tudo gira e a roda deixa, naturalmente, marcas". (...)

... acrescentou, revelando que a peça agora ali presente pretende essencialmente registar e assinalar o percurso da vida do comum dos mortais.

· Rascunho a rodapé para pessoas não galegas:

Quixera aclarar que non se trata de Palácio Real nenhun. Os reis de Espanha non pasan ali as suas férias, nen tradicional nen excepcionalmente. O lugar chámase Pazo Marinhán (oficialmente, Pazo de Mariñán). Témome que a peza non foi encomendada polo Município da Corunha, mas pola Deputación provincial.

Xa non sei se ousar dizer que o pazo está ubicado no Concelho de Bergondo, pro-víncia da Corunha, e que A Corunha está na Galiza (mentres non se acade o contrário, dentro da Espanha ou Ex-panha, no idiolecto dun respeitável e afamado xornalista).

Prefiro acreditar cegamente nos dados de material e diâmetro da escultura.

Ligazóns:

· I Simpósio Internacional de Escultura (Deputación da Corunha)

· Mariñán inaugura o seu xardín das esculturas (Galicia Hoxe, 16/06/2006)

ISAAC DÍAZ PARDO: "Dereito a sentirnos traicionados"

· Publicado en Galicia Hoxe (texto completo, aqui):

A realidade é outra da que dan, en xeral,os medios sobre o "affaire" de Sargadelos, cando preguntan a todos menos a min.

Sr. Santiago Sineiro, avogado e até hai poucas semanas administrador de Sargadelos, quen recibeu as súas participacións sociais na empresa gratuitamente, igual que a súa señora, tamén gratuitamente, as que ten no Seminario de Sargadelos. (...) [Mais]

· Foto de Díaz Pardo en Magdalena, Arxentina, 1963.

O índice

A imprensa comezou a morrer o dia en que perdeu o seu rol histórico no mercado. Cando as grandes superficies comerciais desbancaron ao estabelecemento multiservizo do rural e mais às prazas de abastos e às pequenas loxas de bairro nas vilas e cidades, velaí o princípio da fin. Outros usos hixiénicos fóranse dando a esquecemento.

Aos meios que non viven do imposto revolucionário nen do ouro de Moscovo abondarialhes con mostraren un mínimo de respeito (chamémoslhe “intelectual”) pola audiência. Deixando de lado a profesionalidade e mais a calidade do trabalho de documentación e transmisión da información (sexamos realistas, que para algo nos agardan a resurrección e a vida eterna),
a manipulación, a falsidade, a ocultación e a terxiversación son mais facilmente detectáveis que calquera gralha ou malformación sintáctica e, ademais, sen necesidade de programa informático nengun.

Mas aqui, quitados os enfrontamentos entre os competidores direitos e os oligopólios mediáticos, todo fica dentro da mesma confraria e parróquia virtual do para-olimpo periodístico. Hoxe por ti, manhá por min; cada un na sua casa e o silêncio corporativo na de todos.

Que razón de ser pode ter un Coléxio de xornalistas que tolera a censura aberta ao Ramonet e ao Ramón Chao, sen irmos mais lonxe?

(Pido desculpas a quen merece reconhecemento polo seu trabalho, cando o problema destas lérias é que os de sempre seguen campando ao seu antoxo, créndose uns fenómenos da comunicación, e as únicas persoas às que lhes importa algo disto son as que xa adoitan fazeren o que está na sua mao).

En canto à comédia da presunción de inocência, en Euskal Herria a xente non-abertzale lavávase as maos sobre a sua responsabilidade nos asasinatos e demais atentados de ETA, cuma autoxustificación fondamente interiorizada cara as vítimas: “algo faria”, pensavan e dizian. E na Galiza, para uma vez que os políticos case cumpren coa sua obriga, velaí van os meios detrás a traduzírenlhes en palavras a pantomima legalista.

Seria, entón, procedente a presentación duma iniciativa parlamentar que proponha a paralización das subvencións aos centros de ensino dependentes da Igrexa Católica —e dos seus brazos empresariais—, mentres a Conferência Episcopal non condene e impida as práticas pederastas dalgun membro do clero? Seria lexítimo relacionarmos Igrexa ou Xerarquia e pederastia?

Penso que xa vai sendo tempo de escoitarmos o rexeitamento oficial sincero do terrorismo de Estado, por boca das Cortes, do Governo espanhol e do PSOE.

Pode ser certo que todas sexamos iguais perante a Lei. Mas, polo visto, a realidade, a história e moitos versículos tamén prescreven.

BLOG "Falamos galego. En positivo"

Colo parte da Presentación de "Falamos galego. En positivo", blog criado por Marcos Valcárcel e Afonso Vázquez-Monxardín.
Conta con artigos de Xurxo Sierra Veloso, Alfredo Conde, Manuel Bragado, Helena Villar Janeiro ou Víctor Freixanes e notícias de diversos xornais relacionadas coa língua:

Dende hai un par de meses hai un ruxe-ruxe polo mundo cultural galego e tamén polo mundo das bitácoras galegas arredor da necesidade de buscar un novo estilo de defensa da nosa lingua. Un novo estilo que se define na cabeceira desta mesma bitácora, “Falemos galego. En positivo”, e que pretende buscar tamén un novo discurso que poña sempre en primeiro plano os aspectos positivos da recuperación do idioma e non aqueles, negativos e mesmo de confrontación agresiva, que xa son demasiado subliñados nos medios de comunicación tradicionais. (...)

O paso seguinte precisa da colaboración de todos/as vostedes: agardamos polas súas reflexións e pertinentes tomas de posición que serán trasladadas a este espazo virtual para que o debate prosiga e nazan novas ideas e propostas, sempre en positivo. Todos e todas aqueles que queiran participar só teñen que mandar as súas reflexións ós enderezos que figuran na cabeceira desta bitácora e serán aquí reproducidos ó dispor de todos os interesados en que o noso idioma poida gozar das “mil primaveras máis” que soñou o señor de Mondoñedo, don Álvaro Cunqueiro.

· Benvidos, presentación (texto completo).

Fora de órbita

Melanchton (1541) vai alén: considera absurda a nova teoria e quere que as autoridades intervenhan para impediren a difusión dumas ideas que ameazan à sociedade constituída sobre o sentido común, a física aristotélica e a Sagrada Escritura. O argumento da orde pública aparecia de novo como na época de Aristarco. E se polo lado católico a reacción foi algo mais tardia, non por iso foi menos violenta.

(Juan Vernet, Astroloxia e astronomia no Renacemento. A revolución copernicana, El Acantilado)

· Imaxe superior: De Revolutionibus, autógrafo de Copérnico (data aproximada: 1520. A primeira edición saiu a lume en 1543).

· Copérnico, De Revolutionibus, editado en Basilea [1566].

Código de barras

“A agresividade vese hoxe restrinxida e suxeita por meio duma série considerável de reglas e de conviccións que remataron converténdose en autocoaccións. A agresividade transformouse, refinouse, civilizouse, como todas as demais formas de prazer e tan só se manifesta algo da sua forma imediata e irreprimível nos sonhos ou en explosións ilhadas que adoitamos tratar como manifestacións patolóxicas.

... un control social mais intenso, ancorado na organización estatal, domina as manifestacións da crueldade, a alegria produzida pola destrución e os sofrementos alheos, e mais a afirmación da superioridade física.”

(Norbert Elias, O proceso da civilización. Investigacións socioxenéticas e psicoxenéticas, Fondo de Cultura Económica; tradución ao espanhol de Ramón García Cotarelo)

Foto: Silvia Bach/Terra

· Amanhã, terça-feira/martes 20, debate sobre a imigración africana no programa Enfoque (La 2, 22.30).

O hábitat e o monxe

O pasado dia 9, na Cadea SER comentaron un artigo de Robert Fisk publicado en La Vanguardia sobre Abu Musab Al-Zarqaui, morto nun ataque aéreo das forzas estadounidenses no Iraq. Segundo o xornalista britânico, as circunstáncias polas que os servizos de información dos Estados Unidos vencelhavan ao xordano con Al-Qaida semelhavan pouco consistentes. Fisk mencionava, como principais provas, a entrevista mantida por Al-Zarqaui con Osama Ben Laden e o seu posterior traslado a un “miserável val” ao Nordeste de Bagdad.

Con certa frecuência, os meios transmiten nas suas informacións algún dado sobre o lugar onde se deslocan os persoeiros nos que centran o seu interese. Así, Bush descansava nun rancho, Juan Carlos Borbón desfrutava da neve na estación de Baqueira-Beret, Fraga Iribarne retirávase co seu governo a un mosteiro durante a Semana Santa.

Porén, as referências periodísticas às moradas da xente ilustre nunca consideraron relevante fazeren mención à orografia do contorno: se o rancho estava situado numa amena planície, a residência réxia nun cume escarpado ou o mosteiro galego na beira duma serena lagoa.

Anos atrás, producíronse na Espanha diversos conflitos racistas nos que alunos ciganos eran rexeitados dos seus centros de ensino. Despois de os rapaces discriminados seren trasladados a outra escola, a vozeira dun centro quixo apaciguar os ánimos declarando que “os pais” (ainda non existia a corrección política de sexo no Reino) podian ficar tranquilos.

Naquel tempo, nengun estudo científico demonstrara a perda da capacidade biolóxica da reprodución no povo cigano.

O doente público

HOXE, às 23.30 (hora peninsular espanhola), na TVG:

“SOMOS UNHA POTENZIA”, con Carlos Blanco.

No entanto, a televisión pública galega precisa tamén —ademais desta viagra agridoce para a autoestima— dun programa coas características de
Hai Debate!
O dia e o horário de emisión, a selección e a distribución dos asuntos dentro de cada espazo ou os critérios de elección dos convidados podian ser discutíveis; porén, a sua moderadora, Sonia Vizoso, realizou un trabalho mais que aceitável dentro dun ámbito demasiadas vezes submetido a contínuas presións políticas.

Esperemos que a dirección decida a volta do programa, con liberdade de acción e continuidade. (Despois do verao?).

Ordem e progresso

Manifestantes do Movimento de Libertação dos Sem Terra (MLST), grupo constituído en agosto de 1997 por disidentes do Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra (MST) e militantes de esquerda, irromperon onte na Câmara dos Deputados brasileira. (Foto: EFE).
Entre as persoas detidas está Bruno Maranhão, secretário nacional de movimentos populares do Partido dos Trabalhadores, organización que fai parte do Governo e repudiou a ocupación.

En Setembro de 2005 artelháronse manifestacións por todo o Brasil en contra da corrupción e a prol da reforma política.


· Foto: Eraldo Peres/AP

“No Brasil existem hoje 20 milhões de pessoas desempregadas; 14 milhões que não têm uma casa para morar; 50 milhões são indigentes; 80% é semi-analfabeta (ou sabem quando muito escrever o primeiro nome); é um país onde 1% dos proprietários rurais possui 46% das terras do país, um dos que concentra o maior rendimento a nível mundial e, ao mesmo tempo, produz uma das maiores desigualdades sociais.” (Vanderlei Martini, membro do Movimento dos Trabalhadores Rurais Sem Terra)